Postępowanie układowe może być zastosowane, gdy suma spornych wierzytelności uprawniających do głosowania nad układem przekracza 15% całkowitej sumy wierzytelności. Przygotowując się do tego rodzaju postępowania, dłużnik musi wykazać zdolność do pokrycia kosztów postępowania oraz zobowiązań powstających po jego otwarciu.
W trakcie postępowania, egzekucja wierzytelności objętych układem jest niemożliwa, a wszczęte postępowania egzekucyjne zostają zawieszone. Dłużnik generalnie zachowuje prawo do zarządzania swoim majątkiem, jednak ograniczone jest ono do czynności zwykłego zarządu. Działania wykraczające poza zwykły zarząd wymagają zgody nadzorcy sądowego.
Otwarcie postępowania wiąże się z wyznaczeniem nadzorcy sądowego dla dłużnika. Nadzorca jest odpowiedzialny za sporządzenie spisu wierzytelności oraz planu restrukturyzacyjnego. Zazwyczaj sąd wyznacza nadzorcę, jednak może nim zostać również osoba wskazana przez dłużnika, jeśli uzyska poparcie co najmniej 30% sumy wierzytelności.
Ze względu na fakt, że w postępowaniu układowym sporne wierzytelności przekraczają 15% ogółu wierzytelności, jego prowadzenie może być czasochłonne. Wierzyciele mogą składać sprzeciw co do zawartości spisu wierzytelności lub kwestionować pominięcie pewnych wierzytelności.
Po zatwierdzeniu spisu wierzytelności i złożeniu planu restrukturyzacyjnego, sędzia komisarz wyznacza termin zgromadzenia wierzycieli w celu głosowania nad układem. Po akceptacji układu przez wierzycieli, sąd rozpatruje wniosek o zatwierdzenie układu. Orzeczenie o zatwierdzeniu układu kończy postępowanie restrukturyzacyjne, a rola nadzorcy sądowego przekształca się w rolę nadzorcy układu.
